شــــــــ ــرم بادت غزل کهنـــــه من !
از مـــــن و ســــادگیـــ ــــم ...
از نـــ ــگاهم کـه چه بیهـــوده به راهــــت پژمـــرد
واز آبــاد ترین خانه عشــــقی که تو ویــــران کردی
بی خیال همه ی خاطـــره های سنگــــی و سرد
شرم بادت عجـــل باور من از نجــــابت ایمان
وهـــر آن واژه که در عـــــالم خـــوبی هاست
از طلـــوع خورشیــــد...!
که به تاریـــکی تو لــــذت جاویــدان است
و از آن شاخـــه گلی که که به اجبــــار سکـــون
ســـر راه تو برافــــراشته قــــد
حیف...!
شــــرم بـــــادت دربـــه در شـهر هـوس
از همــــان آتش اهورایی پاک که به جـــانم رقصیـــد
و تب سرخ پر از پرهیزش خارج از کستـــردگی
چشمــــان تو خواهد شد
شـــرم بـــــادت از عشـــق...!
شرم باد...!
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
