فرهاد که باشی
به تنها بودن عادت میکنی.
شیرینت
آن میوه شاخه بالایی درخت است
که دست تو به ان نمیرسد.
از درخت بالا میروی
که بچینی اش.
دیگری آن را
با سنگ نشانه میگیرد.
و تو می مانی و یک تلاشی بی ثمر.
..
حالا دیگر شیرین
برای کسی دیگر شیرین است...
|
امتیاز مطلب : 6
|
تعداد امتیازدهندگان : 2
|
مجموع امتیاز : 2