کوچـــــــــه گــــــــــــــــــــرد

(بشنو از نی چون حكایت میكند..از جدایی ها شكایت میكند)

بر روی تپه ی كوچك و پر از گل كه در میان دشتهای سبز رنگ و تك درخت های

زیبا آرمیده بود، چوپان نی مینواخت.

دهقان جوانی بود و با آنكه آثار حرارت و نشاط و شادمانی و امید از

چهره ی معصوم او هویدا بود،اما در زیر و بم آهنگ نی او

هزار ناله ی راز او بود..

نی آرام آرام مینالید..

آرام وآهسته..

وبا ناله ی خود دشتهارا در غم نامعلومی فرو میبرد..

پیش رفتم و از آن دهقان جوان كه

بیننده ی ناله های غم انگیزش بودم پرسیدم:

این نوای ناله خیز چیست؟

مگر گرفتاری؟

هنوز لب برنكشیده بودم كه

دانستم...

بشنو از نی ، نی نوای بینواست

بشنو از دل ، دل حریم كبریاست

نی چو سوزد تل خاكستر شود

دل چو سوزد محفل دلبر شود

دل خانه ی تنگ توست ، دلدار تویی

هم جانی و هم دلی و هم یار تویی

در دایره صد هزار خط است و نشان

آن نقطه ی بی نشان پرگار تویی